Ulver er kanskje det bandet eg kjenner til som er mest endringsvillege. Kvart album dei slepp er alltid like overraskande. Det er ingen som veit kvar dei kjem til å gå. Det er ganske imponerande og kanskje vanskeleg å forstå at det er eitt og same band som har gjett ut Bergtatt, Blood Inside, Shadows of the Sun og no sitt 13. album The Assassination Of Julius Caesar. Det kunne vore lett å falle i fella og kalla Ulver kameleonakteg, men det ville vere so langt frå sanninga ein kunne kome. Ein kameleon er trass alt eit vesen som er ein meister til å tilpasse seg situasjonen og verda rundt seg for å gå i eitt og ikkje stikke seg ut, og at Ulver er eit band som tilpassar seg musikalske trendar ville vere ei feilslutning av astronome proporsjonar. Dette er eit band som gjer akkurat det dei sjølve vil, akkurat når dei víl, og sit ikkje og føl med på ulike trendar for å sy saman noko dei trur kan selje plater!

The Assassination Of Julius Caesar er eit album som av vokalist – og primus motor bak Ulver – Kristoffer Rygg blir beskrive som veldig popa, kanskje til og med stadionpop. Eg kan vere tilbøyeleg til å vere med på at det kan ha nokre element av pop i seg, og då eldre synthpop kanskje. Til tider høyrer eg til dømes Pink Floyd anno Dark Side of the Moon, og elles er det ein god del som har snev av både Apoptygma Berzerk og Laibach i seg. Men det har den heilt tydelege og openbare Ulver-signaturen!



Om det er det fins ein sjanger som heiter black pop, trur eg Ulver dett inn i den folden med dette albumet. Nettopp difor trur eg nok ikkje dette albumet blir a-lista på korkje P3 eller Radio Norge ... Noko mitt favoittspor frå albumet, Rolling Stone er eit strålande døme på. Dette er ein over 9 minuttar long song som har eitt av dei mest catchy groova i seg eg har høyrt på veldig lenge, og låta har enkelte parti som åleine er både radiovenlege og tilgjengelege. Samtidig har den element av so mykje andre lydar og sære psykedelia-element at dette ikkje kjem til å falle i smak i den delen publikum som vil ha a-listemusikk.

Som vanleg har Ulver fått med seg ein gjeng med gjestar på The Assassination Of Julius Caesar. Blant andre har den velrennomerte gitaristen Stian Westerhus vore med på å sette sitt preg på fleire spor, og legenda Nik Turner frå Hawkwind spelar sax på Rolling Stone. Og albumet er miksa av bassist Martin ”Youth” Glover frå Killing Joke og The Fireman (med Paul McCartney).

Det er noko med lydskapet (her kjente eg at eg rett og slett berre måtte oversatt det fabelaktege og beskrivande ordet «soundscape» frå engelsk) Ulver komponerer som er uhyre elegant og vakkert. Der eg tidlegare kalla musikken for black pop, kunne eg kanskje like god kalla den for estetisk pop. For meg blir det å sitte og lytte til The Assasination Of Julius Caesar nesten som å sitte å stirre på eit vakkert fotografi eller kunstverk. Her er ein detaljrikdom som er heilt fantastisk; ei dyster stemning som likevel har ei kjensle av håp i mørket; og den suggerande og silkemjuke stemma til Kristoffer Rygg flytande på toppen, som ein fløyelsprikk over i-en. Dette er artisteri på høgt nivå!

The Assasination Of Julius Caesar sleppast 7. April.