Dei fire hardtarbeidande sveitsarane i The Erkonauts turnerte verda rundt i eit par år etter oppstarten i 2014 før dei slapp albumet I did Something Bad. Etter meir turnering, slepp dei fredag 10. november sitt nyaste album I Shall Forgive. Dei tek opp tråden der dei la den frå seg i studio etter siste innspeling. Musikken er framleis full av energi og speleglede og tek tak i deg frå fyrste takt, og nektar å sleppe taket før du har blitt fillerista gjennom 9 songar og 41 minutt. I følge ein anmeldar var forrige album ”all over the place, and it’s wonderful”. Det kunne like godt vere ei anmelding av I Shall Forgive. Albumet er virkeleg høgt og lavt, og innom litt ulike musikalske krumspring.

Det er lett å høyre at dette er fire musikarar som hentar inspirasjonen sin frå litt over alt. På Seven Macaw høyrast dei tidvis ut som om Lemmy har vakna opp att og er 20 år samtidig som resten av Motorhead har øvd og øvd og klart å heve seg fleire nivå når det gjeld å handtere instrumentene sine. På den tyngre, or meir progga Tales Of a Thousand Lives høyrast dei ut som om dei har vore i riff- og lydlanskapsskuffa til Tool og raska med seg nokon ubrukte greier, og samtidig hatt ei lita workshop med Pink Floyd. Vidare minner Sappy veldig om Opeth pre Heritage.

Som de kanskje forstår er det vanskeleg å sette The Erkonauts i ein bås. Utan at det gjer noko som helst. Det aller viktigaste er at dei leverer musikk av høg kvalitet. Dette er musikarar som er særs gode instrumentalistar, og som er tighte og meget godt samspelte. For meg er I Shall Forgive ein slags hyllest frå bandet til musikken dei elskar og som dei hentar inspirasjon frå dagleg. Eg er sikker på at desse gutane aldri går ein dag utan å lytte til musikk i ei eller anna form.