Musikken var kompleks og kompromisslaus, med riff som skar gjennom som knivar og rytmer som rulla fram som mørke bølgjer. Det var ikkje musikk for dei lettskremte, dette var black metal som meiner noko, med okkult undertone og ei kjensle av noko eldgamalt og farleg.
Sceneframføringa var stram og kontrollert, men med ei intensitet som gjorde det umogleg å sjå bort. Publikum, sjølv om det ikkje var stappfullt, var tydeleg engasjert, sjølv om det ikkje var særleg til moshing og spotte, var det mykje taktfast nikking. Ofte den største forma for skryt eit norsk publikum kjem med. Iallfall ei litt aldrande eitt. Men vi fekk mykje god musikk, og blant favorittane var The Black House, Evig Dissonans. Elles fekk vi eit par gamle låtar han skreiv for Mayhem back in the day før det bandet blei til berre gimmick,, og på Fall of Seraphs fekk vi med gjestevokalist Nag frå Tsjuder. Det sparka godt frå seg!
Ruim klarte å skape ei atmosfære som var både sto støtt norsk vikingjord, og resultatet var ei konsertoppleving som eg kjem til å hugse som nok ein god svartmetallkonsert. Midgardsblot har booka gode band! Om det fortset, kjem denne festivalen til å leve lenge!
