Stein Torleif Bjella

Tilfeldigheitene vil ha det til at den velvaksne bjørka uttafor glaset på lytteloftet mitt motvillig gjev slepp på dei fyrste gulbrune blada sine samstundes med at eg set meg godt til rette for å høyre på Bjellas sjuende. Ute blæs det hustreg haustvind. Inne er det duka for varme viser.

Eg er litt i villrede etter å ha høyrd ein fyrstesingel som ikkje gjekk heilt heim hjå meg. Vil nyplåta til Stein Torleif skuffe, eller har han framleis nokre meisterlege godbitar på lager – 14 år etter solodebuten?

Omlag 40 minutt seinare får eg fasiten – og det etter berre ein gjennomlytt: Nysetmåne er eit parlaust tonefølge til hustrege haustkveldar. Eller vakre vårmorgonar, for den saks skuld.

Dette er heiltstøpt så det held. Tvers igjennom musikalsk heil ved. Sjelda jamnt i albumsamanheng, og samla sett noko av det likaste eg har høyrd av Stein Torleif på plate.

Der forgjengarane til tider har vore noko ujamne, er Nysetmåne bortimot komplett. Det er det meste på ein gong. Vakkert og vemodig. Lystig og leitt. Alt framført med eit godt glimt i auga.

Det er mogleg eg er litt farga over å statistisk sett vera godt over halvvegs i det ein kallar livet, noko som gjev både tid og rom for refleksjon og ettertanke. For refleksjon og ettertanke er noko Bjella byr på i rause mengder. Stort trivelegare enn dette blir det ikkje.

Bjellas etter kvart faste bandkompisar, gitargeni og multikunstnar Geir Sundstøl, tromme-einer Kenneth Kapstad og steinsolide bassist Eirik Øien, fortener som vanleg å titulerast som musikalske heidersmenn. Og jammen dukkar det ikkje også opp nokre uventa, velkjende gjesteartistar som lyftar albumet fleire knepp – utan at dei gjer for mykje ut av seg. Meir om det seinare.



Nysetmåne læt, som dei fleste foregåande albuma, usedvanleg smakfullt rein teknisk. Det er plenty av headroom. Lydbiletet er detaljrikt, men ope. Smakfull panorering og velplasserte spor som lyfter fram kvar ei låt – og ikkje minst kvar ei tekst. Det er mykje - utan at det blir for mykje.

Åpningssporet Koden knekt byr på storslått, men lettbeint lyrikk – slik ingen andre enn opphavsmannen sjølv kan. Og jammen dukkar ikkje superkompet frå Bigbang opp som musikalske støttemedlemmar for å bidra med lekkert trommedriv og leikande detaljar. Og herre min hallingdøl for ei smakfull bassing som Nikolai Hængsle tilfører låta. Julie Dahle Aagård gjev også meir meining til tekst og melodi som vokalpartner.

Apropos hallingdøl. Hallingdal er ei øy, ei låt som eg ikkje fall heilt for på første forsøk, funkar rett så bra i albumsamanheng. Det er slentrande og kult. Små-hipt på hallingdøl med eit forsterka lag frå Hallingdal i form av ein solid gjesteopptreden frå to hallingbrødre i eksil: Lars Håvard og Aslag Haugen. Mogleg eg dreg det lenger enn langt, men her kan ein ane konturane av ein ny sjanger: HallingHop (eller er det HipHalling?)

Treng deg no er stødig komponert av bandkompis og produsent Geir Sundstøl. Bjella sjølv gjev oss pur tekstmagi i form av enkle tekstlinjer som seier alt: «No er du borte, men overalt».

Ei særdeles triveleg lytteøkt fortset med Tilbake i det blå, nok ei go´låt signert Bjella og Sundstøl, før Kompleksitet gjev oss det stikk motsette av det låttittelen seier i form av nesten fem minutt med bortimot berre reine vers. Ørlitegrann monotont, sjølv om det truleg også er ei meining bak når ein høyrer strofer som «e veit ko som er sunt, ligge på vêret» i teksta. Uansett: det læt tøft.

Onkel er klassisk Bjella, både musikalsk og ikkje minst tekstmessig i form av herleg personobservasjon. Eit småjazza piano mot slutten av andre vers tilfører låta eit umiddelbart løft, og gjev anmeldaren Norah Jones-frysningar. Derifrå og inn er det rein heimeseier.

Det blir ikkje stort tøffare enn neste spor, Representert, og det til tross for at låta startar med det skakkaste kvinnekoret eg har høyrt sidan eg som ung skribent vart tvangssendt ut på oppdrag for å dekkje ein kyrkjekonsert med dalførets mest tonetøve kormedlemmar. Men som dei sjølve syng: «det er nok å berre vera representert».
Bjella & co får attpåtil selskap av riksmålsskald nummer ein, Lars-Lillo Stenberg, som debuterer på nynorsk. Kven skulle tru.

Lev i ein draum er eit nytt eksempel på eit vellykka samarbeid mellom låtskrivarduoen Bjella og Sundstøl. Vi får ei litol dose velplassert og tidsriktig samfunnsengasjement også. Det er ikkje ofte artistar greier å uttrykke klimaengasjement utan at det blir kleint og klisjeprega, men Stein Torleif kjem seg sjølvsagt velberga ved å gå rett på sak og bruke tekstlinjer som til dømes «Jøkulen smelta som setersmør».

Takk er ein herleg hyllest til den du har kjær. Slike tekster har det ofte med å bli håplaust pompøse, men dette er sjølvsagt så jorda som det går an å få det.
Låta rommar også eit nytt besøk av komp-kompisane frå Bigbang. Olaf gjev låta stødig driv frå start til slutt, og Nikolai ligg akkurat der han skal vera i låta: leikande lekkert uten at det blir for mykje av det gode.

Albumet sluttar som den startar: med storslått, men lettbeint lyrikk:
«Nysetmåne
Gamle bardun
Nysetmåne
Sunset moon»

Sjølv snur eg plåta, og tek runde nummer to – som skal vise seg å bli berre ei av mange med Nysetmåne denne hustrege haustkvelden.