Underteikna har høyrt ein del på Orango, men av alle platene er det utvilsamt Battles frå 2014 som har stått mest sentralt i dette forhaldet. No er det fire år sidan førre plate, og med ein gong kan ein høyre at Mohican er det mest direkte sidan nemnte Battles.

Det startar rett nok roleg, med The Creek, som etter eit lite minutt med roleg song og vokal, bryt ut i eit galopperande riff. Bring You Back Home kjem som ei naturleg oppfølging til åpningslåta, men det er først med Fryin` at plata verkeleg byrjar å finne seg til rette. Etter dei to «oppvarmingslåtane» set nummer tre som eit skudd, og her skal det godt gjerast å ikkje nikke taktfast med når denne blir spelt live.



Og frå denne låta, og til den kanskje beste låta på plata, Hawkeye, flyter plata veldig fint, noko som alltid er eit godt teikn. War Camp er også grei, men manglar på ein måte eit eller anna for å fortsette den flyten som midtpartiet i plata hadde. Dust and Dirt er fin, men blir ståande litt åleine, utan at det egentlig gjer noko. Det same gjer Aint no Road, som fungerer som ei finfin avslutning på plata.

Kanskje er det ei døande rase, plateformatet. Det har i alle fall gått rykte om det i lengre tid, sjølv om det lev i beste velgåande, noko Orango veit å setje pris på med Mohican. Her er det både ein skikkeleg intro, fin flyt i midpartiet, og ei finfin western-ballade for å avrunde det heile.

Med Mohican seier bandet sjølve dei har lage si beste plate hittil. Battles vil nok framleis stå øvst for denne anmeldaren, men med denne har dei klart å forene lyden på dei to føregåande med eit til tider direkte rocke-sound. Slik sett er kanskje den mest komplette plata til bandet, og absolutt ei av dei betre hittil.